"EKALTA NA KINARA" by Chandrakant Bakshi

 "EKALTA NA KINARA"

  "EKALTA NA KINARA" is novel, written by Chandrakant Bakshi. This is the very beautiful novel which describes the the clear cut idea of loneliness, that two persons both are lonely but then even there is much difference in their loneliness. And the very beautiful question is asking to a human through the character of Neel that.....

  "સુખની વ્યાખ્યા શું? પ્રેમાળ પતી અથવા પત્ની, એક બેબી, ત્રણ રૂમનો ફ્લેટ, સ્વાસ્થ્ય, સ્થાયી આવક, થોડા નિકટના દોસ્તો, થોડા શોખો.........આટલામાં જ ઘણું ખરું સુખ આવી જતું હતુ, પણ સુખની વ્યાખ્યા શોધવા બેસવું એ પણ મૂર્ખતા હતી, બકવાસ હતો......હું સુખી હતો, પણ નીરા સુખી હતી? ભેજવાળી કોટડીમાં નીરાના ખોળામાં મારા દિવસભરના થાકનો ઈલાજ હતો અને નીરાના માનસિક થાક માટે? નીરાની આશાઓ માટે? ઇચ્છાઓ માટે? - અહી આખી જિંદગી કેટલી આસ્તે-આસ્તે , કેન્સરની જેમ, જીવી લેવાની હતી?"

The whole novel is described in the term "Stream of consciousness". As we all know that, Stream of consciousness, narrative technique in non-dramatic fiction intended to render the flow of myriad impressions - visual, auditory, physical, associative and subliminal - that imagine on the consciousness of an individual and form part of his awareness along with the trend of his rational thoughts.

Chandrakant Bakshi uses the stream-of-consciousness in this novel-"EKALTANA KINARA",  commonly uses the narrative techniques of interior monologue. While many sources use the term stream-of-consciousness and interior monologue as synonyms. But in a philosophical sense,.......  'Stream-of-consciousness is the subject-matter, while interior monologue is the technique for presenting it.

The novel-"EKALTANA KINARA" have two main characters are...Neera and Neel. There is also supportive and impressive character of Neel's friend - Rahul and Kavin. It has also effective description of various kinds of characters in the thought sequence of Neel. We can imagine the depth of the the novel from single sentence of Neel for Rahul that.....

"ઉર્દુના લગભગ દરેક મશહુર કવિ-શાયરના દીવાનો અને એનો પ્રિય લેખક હતો સઆદત હસન મન્ટો. એનો અને મન્ટોનો સંબંધ મદારી અને સાપ જેવો હતો."

Most effective and hammering thing is that, whole the novel passes in a single night, not contains also a single full night. The duration of the novel is only covers from 1 o'clock of night to midnight. In this  duration, the whole novel is about fragmental thoughts of Neel, and then even whole the thoughts are combined and related to each other. 

The very beautiful line quoted in this novel is that........

 "આજે હું ઘરમાં છું અને ઘરથી જુદો છું. બધી વસ્તુઓ અપ્રીચીતની જેમ મને જોઈ રહી છે અને હું સુઈ શકતો નથી.કંઈક ડર લાગી રહ્યો છે, વિચારો પ્ર કંઈક તોળાઈ રહ્યું છે, જે ગૂંગળાવી રહ્યું છે. માંસ ડરે છે. એકલો પડી જાય છે, વરાળ કાઢી શકતો નથી ત્યારે એને આવું કૈક થાય છે. અને રડી શકાય એટલું બધું દુઃખ પડ્યું નથી એની લાચારી પણ છે."

 The basic theme of the novel - "EKALTANA KINARA" is 'Communism' and 'Sex'. The novel has also the best concept of aimlessness and purposeless life of current time, as we all have not our real and ultimate goal and we are only killing our time. And because of this ......

 "જીવનમાં એકલતા વ્યાપી ગઈ હતી અને બંધિયાર પાણીમાં જીવતા માછલાની જેમ હું એ એકલતામાં જીવી રહ્યો હતો. એ પણ ધીરે-ધીરે માફક આવી રહી હતી. એકલતા વિના હું જીવી શકતો ન હતો."

It also shows that, how loneliness can save human beings and then even because of this loneliness, one can never satisfied himself or to anybody. It has awkward description, but not only awkward, but frightening awkward description of circumstances, as how agony creates within. In his(Neel) whole life, he lived as there is nothing, because every time it happens with him that........

                  "એમની ખરાબીઓ સમજવાની અને અમારા વિચારોના સંઘર્ષ શરુ થવાની ઉમર થાય એ પહેલા એમની જિંદગી બીડાઈ ગઈ."

"બબ્બે-ત્રણ-ત્રણ વર્ષે એક પરિવર્તન આવતું હતું; સ્કુલ બદલાતી હતી, અને મિત્રો બદલાતા હતા, વાતાવરણ બદલાઈ જતું હતું.તરવાની જગ્યાએ ક્રિકેટ આવી ગઈ, અંગ્રેજી સીનેમાઓ અને સ્ટેમ્પોની જગ્યાએ લાલ, લાલ દોસ્તો અટવાઈ ગયા. મારે ખાસ દોસ્તો હતા નહી, જે બનતા તે તરત તૂટી જતા".

Through this, Bakshi also put the biggest question of existance AND  opium of the people, as............... "એમાં સારા-ખોટનો સવાલ જ ન હતો, એમાં અસ્તિત્વનો પ્રશ્ન હતો."

            
Neel has the true perception of friendship, but he is also in the biggest conflict is in his own world that......

"મારાથી સત્ય બોલાતું નથી કારણ કે મારે દુનિયાભરથી દોસ્તી રાખવી છે. અને દોસ્તી બગાડવા માટે, દુશ્મની વહોરવા માટે સત્યથી વધુ અકસીર એક પણ સાધન નથી. મારી દુનિયામાં સત્ય કરતા દોસ્તો વધુ જરૂરી છે."

But think yourself :- "whether it is write or wrong that if one wants to destroy friendship or to build up eneminess, truth is a single and the best way?" Because all the materialistic way of our life is meaningless, as Neel sees.........

"છાપરાને કિનારે ચડીને જોયુ તો અમારા ગામનો સૌથી વધારે પૈસાદાર માંસ એના બાથરૂમમાં નાગો થઈને નાહી રહ્યો હતો. માણસ ક્યાં સુધી બેવકૂફ રહી શકે? ક્યાં સુધી?"

AS he also says ..... 
"થાય છે. હોય તો ખુબ મજા આવે. પણ નથી એનું બિલકુલ દુઃખ નથી."

Neel confesses in his own thoughts that......

"માનસિક ગ્રંથીઓથી નાસીપાસ થઇ જાવ એવો હું ન હતો , પણ મારી અતૃપ્ત ઇચ્છાઓ મને કોરી રહી હતી અને અમારી વચ્ચેના વધતા જતા અંતરનું ભાન થતું હતું. પારાવાર નિરાશા હતી. નિરાશામાંથી ગુસ્સો પેદા થતો અને ગુસ્સો જુદાઈ લાવતો અને જુદાઈ ધીરે ધીરે નિરાશામાં પરિણમતી."

And the result of it comes.....

                                "એકલતા આવતી ને માનસિક થાક લાગતો."

Worthy to be noted,
 Chandrakant Bakshi describes the quite opposite perception of Culcutta and Bengal from Sharad Babu(Shradchandra Chattopadhyay) describes in his novel like....."DEVDAS". The author does not intervance or at any rate intervance minimally, as no one does not tidy the vagaries of the mentle process into grammatical sentences or into a logical or coherent order.How loneliness is covered around the Neel, it can be seen in the thoughts of him that.......

"મારી આંખે, નીરા કોઈ દિવસ ,મને પ્રેમથી ભેટી નહતી, એ મને દિલ થી પ્રેમ કરતી નહતી, કદાચ એ મને દુર રાખવા માગતી હતી, એ પ્રેમ કરતા કરતા થાકી ગઈ હતી. હું હંમેશા એકલતા જ અનુભવતો, નીરાની હાજરીમાં પણ. નીરાની સાથે પથારીમાં સુઈ રહ્યા પછી પણ.નીરા મને સમજતી ન હતી, હું એને સમજતો હતો પણ એની જડતાનો ઈલાજ જડતો ન હતો."

Through the character of Neel, author attacks on the the satisfaction of humankind as.......

" સંતોષ અને સંતોષ વસ્તુ જ નકામી હતી. એ વસ્તુ જિંદગી પર કાટની જેમ જામી જાય છે અને જિંદગીનો પોલીશ ખતમ કરી નાખે છે.શાંતિ, માણસની ઇચ્છાઓ સળગતી હોય છે ત્યારે નથી મળી શકતી.હા, હું તો એકલતાના બહાના નીચે નીરાને અન્યાય કરતો હતો. મારી જિંદગી માંથી.........."        

And the exact core point of the novel is that, one can not easily defines that what exactly he/she wants or wants to avhieve, and only because of this.......

"બધું અને ઘણું ખરું એ બંને જુદી વસ્તુ છે.મારે ઘણું ખરું જોઈતું નથી અને બધાની હું ઈચ્છા રાખતો નથી. મારે એ બંને ની બાદબાકી જોઈએ છે. દરવાજો બંધ કરતા જ મારા અટકાવી રાખેલા વિચારો તૂટી પડ્યા-ફાટેલા બંધની જેમ. એકલતા મારી સાચી માનસિક સ્થિતિ હતી જ્યારે હું અશાંતિનો આનંદ અનુભવી શકતો. મારી અશાંતિ દુઃખરહિત હતી, અને એ અશાંતિમાંથી મને જવાબો મળતા હતા."

At the end he loses his conscious and thinks.....

"તુ મારી પાસે શેની આશા રાખે છે.નીરા?વફાદારીની.હું વફાદાર છું જ! હી. પણ મને વિશ્વાસ થઇ શકે એટલી વફાદારી તે કેળવી છે ખરી?"મારી જિંદગીની એ મોટામાં મોટી કરુણતા છે. કોઈના દિલમાં મારે માટે પ્રેમ નથી પેદા કરાવી શકતો."

This novel also shows perfectly the exact pain of over thinking that......

  "મારું એક બીમાર દિમાગ હતું, આડા આડા વિચારો કરીને બીમાર થઇ ગયેલું દિમાગ. વિચારોનું જ આ પરિણામ આવ્યું છે. હવે વિચાર કરતા પણ થાક લાગે છે. મારા મગજમાં વિચારો ફૂંકાતા હતા, જાતજાતના, ખરાબ અને મૂર્ખતાભર્યા. હું એકલતા દુર કરવા પરણ્યો હતો, અને એકલતાનું વ્યસન હજી છૂટતુ ન હતું."

Neel says that..........

"હું તારા ચહેરા ક શરીરને પરણ્યો નથી, તારી જિંદગીને પરણ્યો છું અને આપની જિંદગી દિવાળીના જીવડાઓ જેવી નથી જે પહેલા વરસાદની સાથે જન્મે છે અને વરસાદની એક મૌસમ જીવીને દિવાળી પર  બુઝાઈ જાય છે, પણ..... હું માણસના પ્રેમમાં અને છટપટતા, બળેલી પાંખો ફફડાવતા જીવડાઓના પ્રેમમાં ફર્ક સમજુ છું."

In the very last of the novel, author put the best quote that......

" એકલતા, એ જ માણસની ખરી સ્થિતિ હતી - ગર્ભાશયની એકલતા, મૌતની એકલતા, સ્ત્રી વિનાની પથારીઓની એકલતા, મંદિરોના ઘંટારવમાં ભેર મારી ગયેલા વિચારોની એકલતા...... જુદા જુદા સ્વરૂપોમાં માંસ જુદી જુદી રીતે જીવી લેતો હતો અને ઈલાજ શોધતો ફરતો હતો."

 After the discussion, we can say that.....

Author uses the narrative devices that attempts to give the written equivalent of the character's thought process, either in a loose interior monologue or in connection to his or her actions. This writing is usually regarded as a special form of interior monologue and it characterized by associative leaps in thought and lack of some or all punctuation.

In short,........
 it presents a character's thought directly, without the apparent intervention of     summarizing and selecting narrator.

                     

"Havama Koni Sugandh".

   "Havama Koni Sugandh".   

                      વો અફસાના જીસે અંજામ તકલાના ન હો મુમકીન,
                      ઉસે એક ખુબસુરત મોડ દેકર, છોડના અચ્છા !

  This  line is quoted by Mohammad Mankad in his very famous novel - "Havama Koni Sugandh". But he also confesses through the character of Ruchi that.......

  " કેટલાય અફસાના એવા હોય છે જેનો અંજામ ક્યારેય આવતો જ     નથી. એટલું જ નહીં પણ, તેને કોઈ ખુબસુરત મોડ પણ આપી શકતો નથી. એનાથી વધારે કરુણતા.............."

  

 The novel has 28 chapters. The story has only actions of 4 or 5 days(date 6 to 9). The whole story is narrated in the most usual kind of narrative, what we can called an 'Omnicient veiw'. That is to say that, he does not describes only the outward behaviour and actons of characters but also  their thoughts and feelings. The characters are Ruchi (wife of Pratish), Pratish, Umakaki (Aunty of Ruchi),  Mona (call girl), Dinu, Roy, Homi patel, Mebal (Friend of the call girl - Mona) Anit(lover of Ruchi), Lalu etc. 

 Auther has described very immpresively and effectivly loneliness, money power, power of love, lack of making decisions, how distance in  relation effects human mind and the important point is that auther says is that..... Changes can't change the situation. It's very difficult to accept but its the harsh reality of life is that, Man suffers only because of his doubts.He gives the very biggest concept of difference between female and male or man and women.

 Through the character of Ruchi, writer wants to show that, may be years go by, months go by, days go by, but one can never forget which he wants to forget! After her marriage, she has no any kind of contact with Anit, then even suddenly in  every words of his husband - Pratish, she remembers Anit........

 "અનિત.....હવે તો એક નામ માત્ર છે, એ જીવનકથામાં આવેલું માત્ર એક નામ.....પણ હજી એ નામ ભુલ્યુ ભુલાતું નહોતું."

The whole story is around to that Dinu wants to tack off Ruchi's 10 lakh Rupees which is also not debited in Ruchi's Bank account. Then even, Dinu hires two high criminals and wants to take away her 10 lakh rupees. But Ruchi is his cousin and that's why at the end he wants to refuses to criminals to kidnapped Ruchi, because he wants money,..........

      

                                                                     "રુચિ અને રૂપિયા વચ્ચે તે ઝૂલી રહ્યો હતો."

  ..............but he can never tolerate the murder of her sister,but now he is helpless. From 1st chapter to 14, author describes only the plan and setting for kidnapped of Ruchi and at this time, I mean suddenly after many years Ruchi constantly  misses her lover Anit. And when she  thinks about herself that......

  " અનિત યાદ આવી ગયો! અને એ યાદના સ્પર્શથી રૂંવે રૂંવે ફૂલો જાણે ફૂટવા લાગ્યા. પણ ક્યાં હશે અનિત! કોણ ચૂંટવાનું હતું ફૂલો! ખાલી હવામાં, ખીલી ખીલીને પમરાઈને, ખરી જવા માટે જ ખીલવાનું?"

  After a long time, when Ruchi meets her friend -  Manda, she says.......

 " એના મગજનું કઈ ઠેકાણું નહોતું. મને જોઈને ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડ્યો હતો.અને એ ક્યારે રડે છે તું જાણે છે ને?"

 But Ruchi knows her limits and that's why she tells to herself that.... now she is wife of Pratish, and she must not cross her boundries! She brust out in thoughts of Anit as.....

"વિચારો તો એ પોતાના જ કરતી હતી, કારણ કે પોતાની જાતથી અનિતનું કોઈ જુદું અસ્તિત્વ હોય એમ લાગતું ન હતું. પોતાના વિચારો કરતી વખતે, સાથે જ તે યાદ આવી જતો હતો. તેને યાદ કરવો પડતો નહોતો."

But the real matter is that Pratish also loves another girl - Mona but even Pratish also don't know that Mona cheates him as she is 'Call Girl'.But the conflict is that.......

 "રુચિ સાથે પ્રેમ કરતી વખતે તેને મોના સાંભરતી હતી અને મોના સાથે પ્રેમ કરતી વખતે રુચિ યાદ આવી જતી હતી. રુચિ જો મોના હોય તો! રુચિ જો મોના જેવી હોય તો!" 

  Thus, he is in conflict and because of his lakeness of making descision, he destroyes his precious life. Because love is only businees for Mona.

Through  character of Roy, author says.....

 "કેટલાક અનુભવો માણસને આખાને આખા બદલી નાખે છે. પણ .... પછી બદલાઈ જવાથી પણ શું?"

It is the whole story of intigrue then even it is full of love story and it leads us to the tragic end as......

"બધી સફરમાં માનવી માટે સૌથી આકરી સફર, આ સમયની સફર જ હતી.

અનિતને રુચીની નિર્દોષતાની ખબર હતી અને રુચીને અનિતના પ્રેમની ખબર હતી, છતાં બંને સાવ જુદી જ રીતે વર્તયાં હતા !"

Dinu also comes in shock, when Roy (Anit himself is Roy) asks too much  questions about Ruchi he thinks that.......

                   " આ અજાણ્યા માણસને રુચિમાં કેમ રસ છે? રુચિ સાથે કઈ......"

In this novel, author says us through Anit, very beautiful line that..........

" આહ, માણસ બધું જ કરી શકે છે. કોઈ સાથે લડી-ઝઘડી શકે છે, પણ તેને પોતાની સાથે પ્રેમથી વાત કરવા મજબુર કરી શકતો નથી! બીજી કોઈ ઈચ્છા નથી હવે. એકાદ-બે શબ્દ, એકાદ-બે નજર, એકાદ-બે સ્મિત, જિંદગી ધન્ય થઇ જાય, રુચિ !"

In short, we can say that........

" જિંદગીની એક વિચિત્રતા છે કે, મોટા ઝઘડાઓ પાછળ સાવ નજીવા કારણો જ હોય છે. તે  નિવારી શકાય તેવા હોય છે. પણ ઝઘડતી વખતે દરેક પક્ષ માત્ર ઝઘડવાના જ તોરમાં હોય છે.  ઝઘડા દ્વારા જ તે પોતાનું મહત્વ સ્થાપિત કરવા મથે છે, પરિણામે પાછળ માત્ર કડવાશ અને અફસોસ જ રહી જતા હોય છે."

              

 અબ કિસકીકી થી ઉસ વકત ખતા, યાદ નહીં,

કિસ તરહસે હુએ હમ જુદા, યાદ નહીં,

હૈ યાદ વો ગુફ્તગુકી તલખી લેકિન ;

આઝાદ, વો ગુફ્તગુ થી ક્યાં યાદ નહીં !

               અને બસ, કોને ખબર છે કે  જેનું મોઢું પણ જોવાની ના પડી દીધી હોય એ ચહેરો જોવા માટે કેટકેકલું તળવળવા છતાંય જોવા પણ ના મળે અને માત્ર હવામાં રહેલી એની સુંગન્ધ ને માણી ને જ આ જીવનના દિવસોને પસાર કરવા પડે !