"EKALTA NA KINARA" by Chandrakant Bakshi

 "EKALTA NA KINARA"

  "EKALTA NA KINARA" is novel, written by Chandrakant Bakshi. This is the very beautiful novel which describes the the clear cut idea of loneliness, that two persons both are lonely but then even there is much difference in their loneliness. And the very beautiful question is asking to a human through the character of Neel that.....

  "સુખની વ્યાખ્યા શું? પ્રેમાળ પતી અથવા પત્ની, એક બેબી, ત્રણ રૂમનો ફ્લેટ, સ્વાસ્થ્ય, સ્થાયી આવક, થોડા નિકટના દોસ્તો, થોડા શોખો.........આટલામાં જ ઘણું ખરું સુખ આવી જતું હતુ, પણ સુખની વ્યાખ્યા શોધવા બેસવું એ પણ મૂર્ખતા હતી, બકવાસ હતો......હું સુખી હતો, પણ નીરા સુખી હતી? ભેજવાળી કોટડીમાં નીરાના ખોળામાં મારા દિવસભરના થાકનો ઈલાજ હતો અને નીરાના માનસિક થાક માટે? નીરાની આશાઓ માટે? ઇચ્છાઓ માટે? - અહી આખી જિંદગી કેટલી આસ્તે-આસ્તે , કેન્સરની જેમ, જીવી લેવાની હતી?"

The whole novel is described in the term "Stream of consciousness". As we all know that, Stream of consciousness, narrative technique in non-dramatic fiction intended to render the flow of myriad impressions - visual, auditory, physical, associative and subliminal - that imagine on the consciousness of an individual and form part of his awareness along with the trend of his rational thoughts.

Chandrakant Bakshi uses the stream-of-consciousness in this novel-"EKALTANA KINARA",  commonly uses the narrative techniques of interior monologue. While many sources use the term stream-of-consciousness and interior monologue as synonyms. But in a philosophical sense,.......  'Stream-of-consciousness is the subject-matter, while interior monologue is the technique for presenting it.

The novel-"EKALTANA KINARA" have two main characters are...Neera and Neel. There is also supportive and impressive character of Neel's friend - Rahul and Kavin. It has also effective description of various kinds of characters in the thought sequence of Neel. We can imagine the depth of the the novel from single sentence of Neel for Rahul that.....

"ઉર્દુના લગભગ દરેક મશહુર કવિ-શાયરના દીવાનો અને એનો પ્રિય લેખક હતો સઆદત હસન મન્ટો. એનો અને મન્ટોનો સંબંધ મદારી અને સાપ જેવો હતો."

Most effective and hammering thing is that, whole the novel passes in a single night, not contains also a single full night. The duration of the novel is only covers from 1 o'clock of night to midnight. In this  duration, the whole novel is about fragmental thoughts of Neel, and then even whole the thoughts are combined and related to each other. 

The very beautiful line quoted in this novel is that........

 "આજે હું ઘરમાં છું અને ઘરથી જુદો છું. બધી વસ્તુઓ અપ્રીચીતની જેમ મને જોઈ રહી છે અને હું સુઈ શકતો નથી.કંઈક ડર લાગી રહ્યો છે, વિચારો પ્ર કંઈક તોળાઈ રહ્યું છે, જે ગૂંગળાવી રહ્યું છે. માંસ ડરે છે. એકલો પડી જાય છે, વરાળ કાઢી શકતો નથી ત્યારે એને આવું કૈક થાય છે. અને રડી શકાય એટલું બધું દુઃખ પડ્યું નથી એની લાચારી પણ છે."

 The basic theme of the novel - "EKALTANA KINARA" is 'Communism' and 'Sex'. The novel has also the best concept of aimlessness and purposeless life of current time, as we all have not our real and ultimate goal and we are only killing our time. And because of this ......

 "જીવનમાં એકલતા વ્યાપી ગઈ હતી અને બંધિયાર પાણીમાં જીવતા માછલાની જેમ હું એ એકલતામાં જીવી રહ્યો હતો. એ પણ ધીરે-ધીરે માફક આવી રહી હતી. એકલતા વિના હું જીવી શકતો ન હતો."

It also shows that, how loneliness can save human beings and then even because of this loneliness, one can never satisfied himself or to anybody. It has awkward description, but not only awkward, but frightening awkward description of circumstances, as how agony creates within. In his(Neel) whole life, he lived as there is nothing, because every time it happens with him that........

                  "એમની ખરાબીઓ સમજવાની અને અમારા વિચારોના સંઘર્ષ શરુ થવાની ઉમર થાય એ પહેલા એમની જિંદગી બીડાઈ ગઈ."

"બબ્બે-ત્રણ-ત્રણ વર્ષે એક પરિવર્તન આવતું હતું; સ્કુલ બદલાતી હતી, અને મિત્રો બદલાતા હતા, વાતાવરણ બદલાઈ જતું હતું.તરવાની જગ્યાએ ક્રિકેટ આવી ગઈ, અંગ્રેજી સીનેમાઓ અને સ્ટેમ્પોની જગ્યાએ લાલ, લાલ દોસ્તો અટવાઈ ગયા. મારે ખાસ દોસ્તો હતા નહી, જે બનતા તે તરત તૂટી જતા".

Through this, Bakshi also put the biggest question of existance AND  opium of the people, as............... "એમાં સારા-ખોટનો સવાલ જ ન હતો, એમાં અસ્તિત્વનો પ્રશ્ન હતો."

            
Neel has the true perception of friendship, but he is also in the biggest conflict is in his own world that......

"મારાથી સત્ય બોલાતું નથી કારણ કે મારે દુનિયાભરથી દોસ્તી રાખવી છે. અને દોસ્તી બગાડવા માટે, દુશ્મની વહોરવા માટે સત્યથી વધુ અકસીર એક પણ સાધન નથી. મારી દુનિયામાં સત્ય કરતા દોસ્તો વધુ જરૂરી છે."

But think yourself :- "whether it is write or wrong that if one wants to destroy friendship or to build up eneminess, truth is a single and the best way?" Because all the materialistic way of our life is meaningless, as Neel sees.........

"છાપરાને કિનારે ચડીને જોયુ તો અમારા ગામનો સૌથી વધારે પૈસાદાર માંસ એના બાથરૂમમાં નાગો થઈને નાહી રહ્યો હતો. માણસ ક્યાં સુધી બેવકૂફ રહી શકે? ક્યાં સુધી?"

AS he also says ..... 
"થાય છે. હોય તો ખુબ મજા આવે. પણ નથી એનું બિલકુલ દુઃખ નથી."

Neel confesses in his own thoughts that......

"માનસિક ગ્રંથીઓથી નાસીપાસ થઇ જાવ એવો હું ન હતો , પણ મારી અતૃપ્ત ઇચ્છાઓ મને કોરી રહી હતી અને અમારી વચ્ચેના વધતા જતા અંતરનું ભાન થતું હતું. પારાવાર નિરાશા હતી. નિરાશામાંથી ગુસ્સો પેદા થતો અને ગુસ્સો જુદાઈ લાવતો અને જુદાઈ ધીરે ધીરે નિરાશામાં પરિણમતી."

And the result of it comes.....

                                "એકલતા આવતી ને માનસિક થાક લાગતો."

Worthy to be noted,
 Chandrakant Bakshi describes the quite opposite perception of Culcutta and Bengal from Sharad Babu(Shradchandra Chattopadhyay) describes in his novel like....."DEVDAS". The author does not intervance or at any rate intervance minimally, as no one does not tidy the vagaries of the mentle process into grammatical sentences or into a logical or coherent order.How loneliness is covered around the Neel, it can be seen in the thoughts of him that.......

"મારી આંખે, નીરા કોઈ દિવસ ,મને પ્રેમથી ભેટી નહતી, એ મને દિલ થી પ્રેમ કરતી નહતી, કદાચ એ મને દુર રાખવા માગતી હતી, એ પ્રેમ કરતા કરતા થાકી ગઈ હતી. હું હંમેશા એકલતા જ અનુભવતો, નીરાની હાજરીમાં પણ. નીરાની સાથે પથારીમાં સુઈ રહ્યા પછી પણ.નીરા મને સમજતી ન હતી, હું એને સમજતો હતો પણ એની જડતાનો ઈલાજ જડતો ન હતો."

Through the character of Neel, author attacks on the the satisfaction of humankind as.......

" સંતોષ અને સંતોષ વસ્તુ જ નકામી હતી. એ વસ્તુ જિંદગી પર કાટની જેમ જામી જાય છે અને જિંદગીનો પોલીશ ખતમ કરી નાખે છે.શાંતિ, માણસની ઇચ્છાઓ સળગતી હોય છે ત્યારે નથી મળી શકતી.હા, હું તો એકલતાના બહાના નીચે નીરાને અન્યાય કરતો હતો. મારી જિંદગી માંથી.........."        

And the exact core point of the novel is that, one can not easily defines that what exactly he/she wants or wants to avhieve, and only because of this.......

"બધું અને ઘણું ખરું એ બંને જુદી વસ્તુ છે.મારે ઘણું ખરું જોઈતું નથી અને બધાની હું ઈચ્છા રાખતો નથી. મારે એ બંને ની બાદબાકી જોઈએ છે. દરવાજો બંધ કરતા જ મારા અટકાવી રાખેલા વિચારો તૂટી પડ્યા-ફાટેલા બંધની જેમ. એકલતા મારી સાચી માનસિક સ્થિતિ હતી જ્યારે હું અશાંતિનો આનંદ અનુભવી શકતો. મારી અશાંતિ દુઃખરહિત હતી, અને એ અશાંતિમાંથી મને જવાબો મળતા હતા."

At the end he loses his conscious and thinks.....

"તુ મારી પાસે શેની આશા રાખે છે.નીરા?વફાદારીની.હું વફાદાર છું જ! હી. પણ મને વિશ્વાસ થઇ શકે એટલી વફાદારી તે કેળવી છે ખરી?"મારી જિંદગીની એ મોટામાં મોટી કરુણતા છે. કોઈના દિલમાં મારે માટે પ્રેમ નથી પેદા કરાવી શકતો."

This novel also shows perfectly the exact pain of over thinking that......

  "મારું એક બીમાર દિમાગ હતું, આડા આડા વિચારો કરીને બીમાર થઇ ગયેલું દિમાગ. વિચારોનું જ આ પરિણામ આવ્યું છે. હવે વિચાર કરતા પણ થાક લાગે છે. મારા મગજમાં વિચારો ફૂંકાતા હતા, જાતજાતના, ખરાબ અને મૂર્ખતાભર્યા. હું એકલતા દુર કરવા પરણ્યો હતો, અને એકલતાનું વ્યસન હજી છૂટતુ ન હતું."

Neel says that..........

"હું તારા ચહેરા ક શરીરને પરણ્યો નથી, તારી જિંદગીને પરણ્યો છું અને આપની જિંદગી દિવાળીના જીવડાઓ જેવી નથી જે પહેલા વરસાદની સાથે જન્મે છે અને વરસાદની એક મૌસમ જીવીને દિવાળી પર  બુઝાઈ જાય છે, પણ..... હું માણસના પ્રેમમાં અને છટપટતા, બળેલી પાંખો ફફડાવતા જીવડાઓના પ્રેમમાં ફર્ક સમજુ છું."

In the very last of the novel, author put the best quote that......

" એકલતા, એ જ માણસની ખરી સ્થિતિ હતી - ગર્ભાશયની એકલતા, મૌતની એકલતા, સ્ત્રી વિનાની પથારીઓની એકલતા, મંદિરોના ઘંટારવમાં ભેર મારી ગયેલા વિચારોની એકલતા...... જુદા જુદા સ્વરૂપોમાં માંસ જુદી જુદી રીતે જીવી લેતો હતો અને ઈલાજ શોધતો ફરતો હતો."

 After the discussion, we can say that.....

Author uses the narrative devices that attempts to give the written equivalent of the character's thought process, either in a loose interior monologue or in connection to his or her actions. This writing is usually regarded as a special form of interior monologue and it characterized by associative leaps in thought and lack of some or all punctuation.

In short,........
 it presents a character's thought directly, without the apparent intervention of     summarizing and selecting narrator.